Van Harmony Korine zijn we wel het een en ander gewend. Na ‘Spring breakers’ komt hij nu met een doldwaze stonerkomedie.
Matthew McConaughey is high as a kite als Moondog, een rol die hem op het sixpack is geschreven. Hij speelt een liederlijke woordsmit die de hogere sferen verkiest boven zijn schrijftafel. Geen nood, want zijn vrouw (Isla Fisher) zit op een fortuin.
Hard labeur voor Noomi Rapace, die zeven zussen vertolkt op een overbevolkte aardkloot.
Er schuilen magische krachten in het verhaal van deze film: je tenen gaan er spontaan van krullen. Met Seven sisters verfilmt Tommy Wirkola (Hansel & Gretel: witch hunters) een scenario dat de prullenmand toebehoorde.
In de niet zo verre toekomst pakt de staat overbevolking aan met een eenkindpolitiek. Als kersverse grootvader van een zevenling – de moeder stierf in het kraambed – verzint Terrence Settman (Willem Dafoe) een trucje om te voorkomen dat ze zes van zijn kleindochters afnemen: hij geeft hen één identiteit om te delen. Elk meisje krijgt een dag van de week toegewezen waarop ze de flat uit mag en die identiteit aanneemt. Tot de meisjes jonge vrouwen zijn (allen gespeeld door Noomi Rapace) lukt dat behoorlijk, maar dan komt Monday op een dag niet thuis.
Op de bühne van het leven verdwijnen grootse ambities als eerste op het achterplan. Zo ook in dit Braziliaanse kleinood over de 38-jarige Rosa.
De Braziliaanse film Just like our parents – oorspronkelijk: Como nossos pais – valt met de deur in huis: Rosa’s vader is niet haar biologische vader. Het geheim zat 38 jaar lang als een brok in de keel van haar moeder, tot ze het tijdens een familiebijeenkomst opbiecht.
Seizoensfinales van populaire soaps worden geboetseerd uit zulk materiaal. Gelukkig vormt de onthulling hier niet de inzet van een zeperige zoektocht in het spoor van het DNA. Wel zet het Rosa aan het denken over haar eigen gezinsleven, de rol die ze op zich neemt en de offers die ze altijd al vanzelfsprekend achtte.
Doorgaan met het lezen van “Just like our parents | Laís Bodanzky”
Na het overlijden van haar moeder heeft de zesjarige Frida plots geen thuis meer.
‘Wil je je mama bellen?’ Nichtje Anna reikt de hoorn al aan, maar de zesjarige Frida aarzelt. Vervolgens neemt ze toch het toestel van haar over, vormt luidop het telefoonnummer en wacht af.
Het is een aandoenlijk tafereel, aangezien ze eerder die zomer haar moeder is verloren aan aids. Frida’s vader was er al langer niet meer. Ontroering is echter nooit een doel op zich in deze delicate film over een ontwrichte kindertijd. Summer 1993 is naturalistisch en sober, maar net door die aanpak des te aangrijpender.
Een uitgedoofde architect en een olifant zijn oude bekenden in dit poëtische, soms licht absurde regiedebuut. Samen trekken ze erop uit.
Een man wandelt met een aangelijnde olifant langs de kant van de weg. Hij probeert voor hen beiden een lift te regelen.
Van meet af aan is Pop Aye een heerlijk ongewone roadmovie over een vijftiger die zich voor zijn omgeving steeds minder van betekenis voelt. Ogenschijnlijk lichtvoetig meandert het verhaal langsheen kleurrijke verschoppelingen in een Thaise setting. Sentimenteel wordt het nooit, droogkomisch en ontroerend eens te meer.
Een arts neemt het op tegen een farmareus in deze teleurstellende reconstructie van een opmerkelijke zaak.
David worstelt andermaal met Goliath in deze eerder hoogdravende film over misstanden in de Franse farmasector. De medisch specialiste die de kat de bel aanbindt, is een idealiste – hoe kan het ook anders? Als een gek stort ze zich op de zaak. De feiten waarop La fille de Brest zich baseert, zijn dan ook ontstellend. Maar het is net deze dolle klokkenluidster die de film ondergraaft.
Doorgaan met het lezen van “La fille de Brest | Emmanuelle Bercot”
Een missie in Irak beleef je als kijker vanop de eerste rij, maar daarmee is ook alles gezegd.
Vóór The Donald was de oorlog in Irak een van de grotere schandvlekken in de recente Amerikaanse geschiedenis. Bush heeft echter niets te vrezen. Met The wall rakelt regisseur Doug Liman (Edge of tomorrow, Mr. & Mrs. Smith) deze episode wel opnieuw op, maar in een politieke uithaal heeft hij geen zin. Hij ziet deze film veeleer als een terloops experiment. Als kijker heb je alle moeite om het veel ernstiger te nemen.
De makers van ‘Borgen’ en ‘The killing’ tekenen voor melodrama in het internaat.
Jesper W. Nielsen, regisseur van de Deense succesreeks Borgen, die samenwerkt met The killing-scenarist Søren Sveistrup – dat schept verwachtingen. Het decor is een internaat in de jaren 60 dat graag gelooft dat het jongens tot keurige mannen vormt. Een kwaaie film is The day will come heus niet. Maar we rekenden op een dreun en kregen in de plaats een zachte aai over onze bol.
Doorgaan met het lezen van “The day will come | Jesper W. Nielsen”
Een ongeval dwarsboomt de carrièrekansen van een flamboyante bokser. Loodzware koek hoef je echter niet te vrezen.
De Amerikaanse bokser Vinny Pazienza krijgt in 1991 een forse tegenslag te verwerken: bij een auto-ongeval breekt hij zijn nek. Zijn carrière valt in duigen, maar hij weigert bij de pakken te blijven zitten.
Dat deze film een wat uitgewoond comebackverhaal vertelt, geven we grif toe. Miles Teller, de razendambitieuze jazzdrummer uit Whiplash, zet echter met brio de sportvedette neer als de kleurrijke, aandachtsgeile vogel die hij destijds was en redt Bleed for this zo van de banaliteit.
In het sprookje ‘Mon ange’ groeit een onzichtbare jongen op tot man. De blinde Madeleine is de enige die hem opmerkt.
‘Niemand mag ooit weten dat je bestaat’, fluistert Louise (Elina Löwensohn) haar pasgeboren zoontje toe. Moeilijk kan dat niet worden. Engeltje – zo noemt zij hem – is immers onzichtbaar. Een paar schoenen stapt schijnbaar vanzelf. Dan weer zweeft een lepel fruitpap door de lucht. Waar is die kindermond? Tegelijk vraag je je af: bestaat Engeltje wel echt? Mon ange is een verrassend poëtische en fabelachtige vertelling over eenzaamheid en isolement. Maar ook over kijken en de angst om onopgemerkt te blijven.
