Destijds is Working girl niet onopgemerkt gebleven, maar meer dan dertig jaar later ligt deze speelse Mike Nichols-film in de vergeetbak. Onterecht!
‘Jij bent de eerste vrouw hier die zich kleedt als een vrouw, en niet als hoe een vrouw denkt dat een man zich zou kleden als hij een vrouw was.’
Compleet van zijn melk floept Harrison Ford het eruit wanneer hij in Working girl een timide maar gracieuze Melanie Griffith spot op een netwerkevent avant la lettre. Ik hoefde de dvd net niet te pauzeren om te begrijpen wat die malle Harry nu precies zegt. Het is nochtans een geweldige oneliner. Veel te lang, maar helemaal raak. Hij legt vooral feilloos de vinger op de thematiek van deze vergeten klassieker van Mike Nichols uit 1988: vrouwen die hun intrede doen in de door testosteron gedreven beurs- en bedrijfswereld van de jaren 80.
De release van de film bij ons is me destijds ontgaan. Dat moet u me maar vergeven. Ik was bijna vier, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Het zou zeker vijftien jaar duren voor ik Working girl inhaalde. Ik vermoed dat het rond de tijd was dat Nichols met Closer kwam, de film uit 2004 die Natalie Portman lanceerde. Ik viel voor zijn HBO-adaptatie van Angels in America en ontdekte geleidelijk ’s mans ultieme kroonjuwelen: zijn regiedebuut Who’s afraid of Virginia Woolf uit 1966 en het niet minder iconische The graduate, waar hij een jaar later al mee had uitgepakt.