In deze wraakthriller trekt Nicole Kidman haar meest marginale plunje aan. Je gelooft het geen seconde.
Nicole Kidman is soms moeilijk te herkennen: een valse neus in The hours, te veel botox in Cannes vijf jaar geleden en nu een aan lagerwal geraakte undercoveragente met diep ingevallen wangen en een lege blik. Gelukkig staat haar naam groot op de affiche.
In Destroyer speelt ze de hoofdrol in een grimmige, maar voorts weinig beklijvende politiethriller. Een gebrek aan dosering doet de film de das om. Dramatisch geladen beelden in slowmotion voorzien van een voice-over, het is als suiker én siroop op je pannenkoek. Trop is te veel.
Samen met een collega-agent (Sebastian Stan) infiltreerde Erin Bell (Nicole Kidman) zestien jaar eerder in een bende. Bij een bankoverval liep een en ander toen grondig fout. De leider wist te ontkomen, maar duikt nu weer op en Bell zint op wraak.
Metamorfose
Een resem lang aangehouden close-ups zet de metamorfose van de Oscarwinnares vet in de verf. Hollywood is dol op vrouwen die alle glamour afgooien, denk maar aan de vertolking van Charlize Theron in Monster.
Het misdaadwereldje komt treffend in beeld dankzij de nevenpersonages, maar voorts is deze film een lege doos. De rauwe mix van wanhoop en vastberadenheid die Bell moet typeren, overtuigt niet. Misschien leende de actrice net iets te vaak haar gezicht aan poepchique parfums. Ze slaagt er niet in om ons dat imago te doen vergeten.
(Verschenen op 12 maart 2019 in De Standaard.)
