Bpost zou aan de jonge Jimi een bezorger uit de duizend hebben. Het Belgische Étangs noirs is gedurfd maar niet feilloos.
Een film kan heus wel zonder een breedvoerig verhaal. Maar dit (korte) langspeeldebuut van de Belgische filmmakers Pieter Dumoulin en Timeau De Keyser blijkt toch vooral een doorgedreven stijloefening.
In lange, onafgebroken scènes toont het Jimi (Cédric Luvuezo), een jongeman uit de Brusselse Modelwijk. Hij ontving een pakketje dat bedoeld is voor de bewoonster van een ander blok. De camera volgt hem bij zijn steeds driestere pogingen om haar dat te kunnen overhandigen.
MacGuffin
Uit Luvuezo’s mimiek spreken sterke emoties – hij draagt deze film met verve. Maar wie Jimi is en wat hem drijft, Paul Jambers mag het weten. Het pakketje is wat Hitchcock ‘de MacGuffin’ noemde: een object dat het verhaal stuwt zonder dat het er voorts toe doet.
Étangs noirs is dan ook trage, gedurfde cinema, die het publiek uitdaagt om veel zelf in te vullen. Maar de uitgesponnen scènes stellen bij momenten het geduld te veel op de proef. Als kortfilm had het beter gewerkt.
(Verschenen op 5 maart 2019 in De Standaard.)
