Een eigenzinnige beeldtaal maakt van deze Belgisch-Franse neowestern een even aparte als ingenieuze belevenis.
Het Brusselse regisseursduo Hélène Cattet en Bruno Forzani bezit het patent op uitgepuurde en zintuiglijke filmervaringen. Dat bewijst deze derde langspeelfilm andermaal, waarmee het de klassieke spaghettiwestern door de mangel haalt.
Verwacht een salvo van extreme close-ups en gestileerde shots. Een versterkt sounddesign geeft daar nog een extra dimensie aan. Zoals de scène waarin op het witte doek een metersbrede mond aan een sigaar lurkt, terwijl een intens smeulend geluid de bioscoopzaal vult.
Delen ook in de knipogen: fans van de poliziottesco. In de jaren 70 was dat het Italiaanse antwoord op Amerikaanse genrefilms als The French connectionen Dirty Harry.
Corsica
Laissez bronzer les cadavres baseert zich op de misdaadroman uit 1971 van de Franse auteurs Jean-Patrick Manchette en Jean-Pierre Bastid. Al zijn het voornamelijk de bonte personages die de adaptatie overleefden.
Op een rotsige uithoek van Corsica situeren de filmmakers een beduidend simplistische roofoverval. Een zootje ongeregeld maakt onder een verzengende hemel 250 kilo aan goudstaven buit. Wanneer ze zich verschansen in de naburige woonst van Madame Luce (Elina Löwensohn), een sardonische schilderes, en de schrijver-op-retour Max Bernier (Marc Barbé) loopt het grondig fout.
Wie vertrouwd is met het oeuvre van Cattet en Forzani, weet dat experimenteerdrift en bravoure hen typeert. In 2009 vergaapte een nichepubliek zich aan hun eerste langspeler Amer. Het duo had met verve de zogenaamde giallo aangepakt, het in oorsprong Italiaans exploitatiegenre van grootmeesters als Mario Bava en Dario Argento.
Morricone
Onbeschroomd en speels springen ze ook nu om met genreconventies. In de heerlijke openingsscène wekt de montage van Bernard Beets de indruk dat een man op de vlucht onder vuur wordt genomen. De kijker blijft verweesd achter op het verkeerde been.
Deze neowestern is een ongewone rit ver weg van hoefdieren en woestijnlandschappen. Ennio Morricone, maar ook muziek uit Quentin Tarantino’s Kill Bill, voorkomt dat u hopeloos het spoor bijster raakt.
(Verschenen op 9 januari 2018 in De Standaard)
